As nosas referencias cinematográficas son as películas europeas que conmoven ao espectador logo de conseguir a empatía cos protagonistas. Procuramos, por tanto, un achegamento naturalista aos personaxes e a súa realidade social. Exemplos desta actitude encontrámolos en Ingmar Bergman (Un verán con Mónica, 1952); Carl Theodor Dreyer (Gertrud, 1964); Luchino Visconti (Morte en Venecia, 1970); Krzysztof Kieslowski (Non amarás, 1988) e Lars von Trier (Rompendo as ondas, 1995).
